Kiwi Experience part 2

Vandaag richting Hot Water Beach. Het was een lange rit met een stop bij Cathedral Cove. Een strand tussen de rotsen wat we deed denken aan Padang Padang beach. Hot Water Beach is enkel maar een camping want het enige waar deze plaats bekend om is is dat je bij laagwater op het strand een eigen hotpool kan graven. Er komt dus letterlijk kokend water naar boven, je verbrand je voeten als je te lang erin staat. Dus als kleine kinderen ’s avonds bij laagwater proberen een pool te graven. Het was wel een aparte natuurverschijning maar dat was het dan ook wel want na een uur of twee heb je het ook wel gehad.

De volgende dag op naar een gehucht genaamd Waitomo. Deze plaats is bekend voor de black water rafting en het zien van de glow worms in de caves. Ik heb een anderhalve durende tocht gedaan in de caves waarbij je via tubes door het ijswater ging, van watervals sprong en de glow worms kreeg te zien. In totaal hebben we 900 meter afgelegd en het diepste punt was 65 meter onder de grond. Het was echt super om te doen en weer een hele ervaring, ook omdat ik niet goed tegen koud water kan vond ik dit wel weer een overwinning.

The next day waren we terug in Rotorua. Nu heb ik hier maar één nacht doorgebracht dus nog wat dingen bezocht die ik bij mijn eerste bezoek niet had gedaan. Samen met mijn nieuwe vrienden nog wat gedronken in de bar van het hostel en vroeg naar bed gegaan want van iedere dag vroeg opstaan, reizen, activiteiten doen, uitgaan raakt je batterij toch wel een beetje leeg van.

En weer met prachtig weer terug in Taupo. Onderweg nog bij een open lucht park gestopt en daar een levende kiwi gezien! (het dier de kiwi bedoel ik) en vlak bij Taupo gestopt bij de Huka Falls. Echt ijsblauwe water, schitterend. De tweede dag in Taupo heb ik heel sportief een mountainbike gehuurd en zelf terug gereden naar de Huka Falls en rond het meer van Taupo gefietst. Ik was echt op en kapot aan het einde van de dag want al die heuvels ben ik niet gewend, geef mij maar het vlakke polderlandschap. Nog wat boodschappen gedaan, in het zonnetje gezeten (en heel hard aan jullie gedacht met de zoveelste sneeuwbui) en weer al mijn spullen gepakt want morgen weer in alle vroegte vertrekken.

De rit naar River Valley was echt prachtig. Door de valley gereden met schitterende uitzichten en alles zag dor en geel maar dat maakte voor mij helemaal niks uit want ik genoot hier ook van. River Valley is dus een lodge en dat is het. We sliepen ook met de gehele bus in één zaal. En de bewoonde wereld is minimaal 40 min rijden, voelde net als kamperen. De reden voor ons bezoek hier, white water rafting and horse riding. Aangezien ik zo goed als niks met paarden heb, heb ik white water rafting gedaan de volgende dag. Het was level 5 (de moeilijkste die je kan doen) maar vanwege de aanhoudende droogte waar NZ mee kampt was het water niveau aardig gezakt. We gingen dan ook in tweepersoonsboten ipv zes- of achtpersoons. Maar dat maakte het ook wel leuker omdat we nu alles zelf mochten doen. Ik heb echt zo veel lol gehad want 8 van de 10 keer gingen ik en mijn bootmaatje achteruit van de watervallen af, kwamen telkens vast te zitten tussen de rotsen en onze gidsen waren ook al zo gek als een deur dat maakte het tot een lot of fun. Dus weer iets gedaan, check! Na het raften ng wat geluierd in de zon en toen weer de bus in op naar Wellington. We kwamen daar pas om 18.30 uur. Nog wat gedronken met de mensen van de bus en toen was het wel weer welletjes geweest voor die dag.

In Wellington heb je zo’n leuke toeristische cable car dus dat moet ik uiteraard ook gedaan hebben. Er stond een rij van heb ik jou daar maar zoals het een echte Nederlander betaamd drong ik gewoon voor. Met de car naar de top waar je een mooi uitzicht hebt over Wellington en toen terug naar beneden gelopen via de Botanic Gardens (volgens mij heeft iedere grotere stad hier in NZ een Botanic Garden) wat een leuke wandeling was. Verder nog was museums bezocht die ik bij mijn eerste bezoek niet had gedaan en als lunch me heerlijk getrakteerd op sushi want vandaag is mijn laatste dag op het noord eiland.

Al om 7uur in de bus, pff. Maar goed we moesten dan ook met de ferry terug naar het zuid eiland. In de ferry wat bijgeslapen en toen was ik weer terug op het zuid eiland! In Nelson ben ik van de bus gegaan als enige aangezien Nelson een aanrader was van mijn familie. Het was ook echt een heel leuk plekje met de meeste zonuren van heel NZ maar na ruim een maand prachtig weer moest ik het doen met regen. Maar goed het kan altijd nog erger door in Nederland te zijn niet waar! In dit gebied heb je ook veel wijngaarden dus heb wat wijnproeverijen gedaan. Tevens de zaterdagmarkt bezocht wat erg leuk was en ’s avonds wezen stappen met een paar mensen van mijn hostel. En de volgende dag was het St Patricksday dus toen ook weer uitgeweest wat wel erg gezellig was. Op mijn laatste dag in Nelson was het eindelijk droog dus ben in de morgen naar het geografische middelpunt van NZ gelopen. Of dit het ook daadwerkelijk is weet ik niet zeker maar goed, ik kan zeggend dat ik er geweest ben! In de middag ben ik weer opgepikt door de Kiwi bus.

Kaiteriteri is het geen leuke naam. Ik vind die Maori namen echt zo leuk (de Maori man in het algemeen vind ik wel erg leuk maar dat even terzijde). Kaiteriteri ligt aan de rand van Abel Tasman National Park en ik heb hier heel heldhaftig een tweedaagse tocht geboekt. De volgende dag werd ik om 8.00 uur opgepikt met een busje die me bracht naar de plaats Manahau, dit is de start van Abel Tasman. Dus met mijn schoudertas en op mijn betrouwbare wandelschoenen genaamd All Stars aan de 24km begonnen die ik moest afleggen. In totaal heb ik er 6,5 uur over gedaan want ik nog niet heel slecht vond met de vele stops die ik gemaakt heb want je hebt vele mooie stranden waar je langs loopt dus daar moeten wel even foto’s van gemaakt worden. Bark Bay was mijn eindbestemming en daar lag een grote blauwe zak met daarin mijn eigen persoonlijke spullen en mijn tent! Zonder handleiding wel te verstaan. En de laatste keer dat ik een tent had opgezet was het Jip en Janneke speeltentje van toen ik 6 jaar oud was. Gelukkig was er een behulpzame man die mij geholpen heeft dus voor het donker werd stond mijn tentje. Een vrouw jaagde mij nog de stuipen op het lijf door te zeggen dat zij afgelopen nacht op een andere plaats muizen in haar tent had. Nu weet ik weer waarom ik niet van kamperen houd. Gelukkig heb ik de nacht overleefd, geen muizen of possums op nachtbezoek gehad maar vond dit wel weer meer dan voldoende voor de komende 20 jaar. Op het strand bij opkomende zon gewacht op de watertaxi want die bracht mijn kayak. Samen met zeven andere personen en een gids zijn we van Bark Bay terug gekayakt naar Kaiteriteri. Het weer was echt prachtig met een lekker zonnetje aan de hemel (gisteren had ik namelijk nog een beetje regen gehad) en het was leuk dat ik nu de stranden van de andere kant zag. In totaal was het 18 km en onderweg kreeg ik lunch wat heel lekker was. Het was echt genieten en bij terugkomst was ik best trots op mezelf dat ik dit heb gedaan!

Met twee bussen vertrokken vanuit Kaiteriteri omdat er zoveel mensen vertrokken vanuit Wellington. En dit keer zat ik echt in een party bus. We vertrokken om 12uur en het bier werd al gedronken alsof het 12uur middernacht was. Party muziek en al dus had wel zoiets van halleluja wat is dit. De bestemming was Westport. Deze stad had voor mijn gevoel zijn glorie tijden wel gehad. Een beetje depressief eerlijk gezegd. Dus ja dan ga je ’s avonds maar weer naar de kroeg toe.

De volgende dag was een lange bus rit met vele stops. De eerste stop was een wandeling van een uur langs Cape Foulwind. Echt weer vol met uitzichten die je op een ansichtkaart kunt zetten met rechts de oceaan en links de westkust. Dit is ook de plaats die het dichtste bij Australie ligt. De westkust is echt zo prachtig met de oceaan en bergen. Het was echt puur genieten en heb ook weer vele foto’s gemaakt. Toen gestopt bij Punakaiki. Hier heb je de Pancake Rocks en de blowholes en eigenlijk zo het heel hard moet waaien en stromen als je hier bent want dan beukt de oceaan tegen deze rotsen wat een oorverdovend geluid maakt en het water meters hoog doet opspatten. Wij hadden blauw lucht met geen wind maar desondanks prachtig om te zien. En toen was ik weer in Greymouth (hier ben ik ook geweest met mijn familie toen we van Christchurch naar de westkust reden). Hier moesten we ons verkleed kostuum kopen voor onze feestavond. Ik besloot, heel orgineel, als cowboy te gaan. Lekker makkelijk. Toen weer terug in de bus om aan het eind van de middag aan te komen bij Lake Mahinapua. Dit is een lake (ook weer prachtig) met een motel langs de kant van de weg en de enige die hier slapen zijn de mensen van Kiwi. Voor het grote feest los barste een lopend buffetje gehad met eindeljik een groot en goed stuk vlees, nog even na de kust geweest, omgekleed en toen begon de party. Iedereen was verkleed en we hebben een gezellig feestje gebouwd. En de beste outfit won een canyong swing wat toch $220 waard was. Misschien had ik toch beter mijn best moeten doen op mijn outfit. Ik heb het niet al te gek gemaakt want de volgende morgen vertrokken we vroeg naar Frans Josef.

In alle vroegte dus vertrokken naar Frans Josef want hier kan je een glaciers hike doen maar om op de glaciers te komen moet je dit doen per helicopter, heel vervelend allemaal. Maar omdat ze voor de volgende dag regen hadden afgegeven probeerde onze drivers op tijd daar te zjin zodat iedereen, als ze dit wouden doen, de glasiers op konden. Ik moest om 12.30 maar toen ik naar het centrum liep motregende het al en waren de glasiers al niet meer te zien vanwege de laaghangende bewolking dus had er al een beetje hard hoofd in. En inderdaad, onze gids was net onze namen aan het oplezen toen hij de mededeling kreeg dat alles werd geannuleerd voor de rest van de dag vanwege het slechte weer. Dus ik baalde wel want dit had ik echt graag willen doen. En de volgende heeft het de hele geregend en toen we vertrokken de dag daarna regende het nog steeds dus van Frans Josef heb ik zo goed als niks gezien. Maar des te meer een reden om terug te komen naar NZ!

Mijn één na laaste bestemming alweer met de Kiwi was Lake Wanaka. Een klein leuk dorpje aan een meer tussen de bergen. Hier in de middag weer lekker genoten van het zonnetje en wat rondgewandeld met als hoogtepunt dat ik een Kiwi (een persoon in dit geval) ben tegengekomen en daar ‘a avonds mee op date ben geweest. Moet toch ook gedaan zijn ;) Het had wel vele benefits maar een avondje samen wat drinken was voor mij wel genoeg.

En toen mijn laatste bestemming de adrenaline stad van NZ, Queenstown. Van Wanaka naar Queenstown kan je in twee uur rijden, wij hebben er zes uur over gedaan, diepe zucht. We hebben zo’n 2,5 uur doorgebracht bij het Bungy jump centre waar ik, door het vele wachten, toch van gedachte ben veranderd en besloten heb om een bungy te gaan doen a 134m de volgende dag. Omdat dit het einde is van onze bus als groep met z’n allen die avond onbeperkt pizza wezen eten en wezen stappen want dat gaat hier ook prima in Queenstown. Maar niet al te dronken raken want een bungy met een kater leek me niet een heel strak plan. Dus de volgende dag moest ik om 12.00uur in het centrum wezen en werden we met een bus gereden naar de plek waar we zouden springen. Ik was eigenlijk helemaal niet zenuwachtig, voelde me wel ontspannen. Het laatste stuk moesten we off road en reden we de berg op en we gingen zo langzaam naar boven dat ik dacht dat we terug zouden rollen! Gelukkig niet gebeurd. En tussen twee kliffen hing aan stalenkabels een husje waaruit je moest pringen. Toen had ik wel zoiets van oe. Maar goed. We werden allemaal in een harnas gehesen en omdat er maar een beperkt aantal mensen in dat huiske konden moest ik even wachten. En toen was het zo ver, via een gondeltje gingen we naar dat husje toe. Daar kreeg ik banden om mijn kuiten en enkels en werd er verteld dat ik bij de tweede bounce naar boven aan een strip moest trekken zodat ik zittend naar boven zou komen ipv op zijn kop. Toen had ik zoiets van moet ik dan ook nog nadenken als ik een sprong ga doen van 134 meter!! En toen was het mijn beurt. Ik moet in een soort van baarstoel gaan zitten waar ze de bungy aan mijn voeten bevestigde, hupsen naar de rand, toen even naar beneden gekeken en toen had ik wel twee sec kleine paniek maar dacht aan alles wat ik gedaan heb voor zover tijdens mijn reis en hoe ik telkens mij heb overwonnen, dat ik dit ook wel kan doen. Armen spreiden, 3,2,1, en toen liet ik me vallen. En het voelde echt zo goed. De eerste twee seconden tijdens de free fall dacht ik helemaal niks, toen had ik echt het gevoel dat ik zweefde want ik voelde niks onder, boven of aan me vast zitten en toen begon ik maar met gillen. Het was echt zo super, super, super. En totaal niet eng en zou het zo weer doen maar dan enkel nog hoger want alles wat lager is is nu niet meer spannend voor mij. En de foto’s en het filmpje waren ook super dus heb die ook gekocht als bewijs dat ik het gedaan heb. Verder in Queenstown wat wandelingen gedaan en een berg beklommen, uit geweest en genoten van mijn laatste dagen hier. Ik ben ook nog een dag naar Milford Sound geweest. Dat is een national Fiord Park war wel mooi om te zien was maar helaas regende het (maar per jaar valt er in dit gebied 12 meter dus heel raar is het dan ook niet).

En op 2 april was is weer terug bij mijn familie in West Melton!! De tijd met Kiwi was echt super en heb echt zoveel dingen gezien en gedaan, echt ongelofelijk. Wellicht ben ik de helft vergeten op te noemen. En NZ is zo veelzijdig en heeft voor iedereen wat te bieden. Het is alleen zo jammer dat het zo ver van Nederland vandaan ligt maar ik weet wel 100% zeker dat ik hier ooit in mijn leven nog een keer terug naar toe wil komen.